Blog

Toen drie jaar geleden een Scott Kelby Worldwide Photowalk werd georganiseerd in mijn woonplaats Nijmegen heb ik meegelopen. De tocht voerde door het oude centrum van Nijmegen, dat zich opmaakte voor het Zomerfeestenspektakel dat die avond zou gaan losbarsten. Het was leuk om te doen, voor één keer.

Maar toen ik dit jaar las dat beauty- en fashionfotograaf Frank Doorhof een Photowalk in Amsterdam zou gaan leiden, besloot ik toch weer een keer mee te doen. Ik heb Doorhof via zijn workshops leren kennen als een perfectionistische maar aimabele persoonlijkheid, met een grote liefde voor straatfotografie, en die combinatie leek me garant te staan voor een geslaagde wandeling.
De tocht was met vijftig personen al na twee dagen volgeboekt, dus kennelijk dachten meer mensen daar zo over.

Op een kille zaterdagochtend in oktober verzamelden we ons voor het Centraal Station van Amsterdam, waar we welkom werden geheten door Doorhof, die er zin in leek te hebben. Van zijn onafscheidelijke vrouw Annewiek kreeg iedere deelnemer een gratis 24-uurspas voor KelbyTraining, een aardige en welkome geste. Dat de pas later niet bleek te werken kan Doorhof niet aangerekend worden.

Na de obligate groepsfoto’s vertrokken we richting de Dam. Van daaruit liepen we kriskras over de Wallen en door Chinatown, de Chinese buurt van Amsterdam. Normaal gesproken kun je hier beter niet met een opvallende spiegelreflexcamera door heen lopen, omdat niet iedereen daar het waardeert gefotografeerd te worden, maar onze grote groep fotografen werd vreemd genoeg vrijwel genegeerd.
Na drie kwartier begon het steeds harder te regenen, waardoor het uiteindelijk een kletsnatte Photowalk werd.

Om het bekende zoekplaatje ‘Where is Waldo?’ maar eens te parafraseren: Where is Frank?
Doorhof had twee modellen meegenomen om daarmee na de Photowalk enkele fotogenieke plekken in Amsterdam op te zoeken. Ze liepen de hele tocht sportief mee en wilden onderweg best eens poseren, zoals hierboven bij wat opvallende graffiti. Vanaf de overkant van de straat leverde dat dit plaatje op.

Na twee uur wandelen zat de tocht er op en vond ik het tijd om met een supersized Café Mocha van Starbucks weer wat op te warmen. Veel foto’s heb ik onderweg niet gemaakt, maar dat had ik ook niet verwacht. Gezellig was het wel, dus wie weet loop ik volgend jaar gewoon weer mee.